ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ( ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ) ΞΗΛΩΝΟΥΝ ΒΙΑΙΑ ΚΑΙ ΡΕΒΑΝΣΙΣΤΙΚΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ.

Σε μια οικονομία, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων απασχολείται σε επιχειρήσεις κάτω των 10 ατόμων, το θεσμικό πλαίσιο του Ν. 1876/90, που ψηφίστηκε ομόφωνα από όλα τα πολιτικά κόμματα, παρείχε τις ελάχιστες διασφαλίσεις για τον αδύναμο πόλο της εργασιακής σχέσης, απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, ώστε να διασφαλίζεται μέσω της ΕΓΣΣΕ και των κλαδικών ΣΣΕ, ένα επίπεδο μισθών αξιοπρεπούς διαβίωσης και ανθρώπινων συνθηκών και όρων εργασίας

Αυτό, το συνολικό οικοδόμημα του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων στην χώρα μας, κατεδαφίζεται πλέον βίαια και συνοπτικά από τις θατσερικού τύπου παρεμβάσεις της Κυβέρνησης και της Τρόικας. Υπό το πρόσχημα της δήθεν βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, η πιο νεοφιλελεύθερη Κυβέρνηση που γνώρισε η χώρα μαζί με την Τρόικα, αποδόμησαν όλο το δικαϊκό σύστημα των συλλογικών συμβάσεων, επινοώντας και θεσμοθετώντας πολλαπλά εργαλεία ακύρωσης και ξηλώματος της συλλογικής προστασίας των μισθωτών.

Η εργοδοτική ατζέντα του ΣΕΒ και των μεγάλων τραπεζών υιοθετείται σε όλη της την έκταση.

Η στρατηγική επιδίωξη Κυβέρνησης, Τρόικας και εργοδοτών, που εξελίσσεται και γενικεύεται πλέον με μεγάλη ένταση, έχει διττό στόχο:

- αφενός στην με κάθε τρόπο αποκέντρωση της συλλογικής διαπραγμάτευσης, από το εθνικό και κλαδικό επίπεδο, στο επίπεδο της επιχείρησης και από κει στο ατομικό επίπεδο, όπου ο εργαζόμενος μένει μόνος του και απροστάτευτος απέναντι στην εκμετάλλευση του εργοδότη

- αφετέρου στην υπονόμευση, απαξίωση, αποδυνάμωση και εν τέλει την εξαφάνιση του θεσμού του συνδικάτου, ως θεμέλιου λίθου της συλλογικής προστασίας.

Η νέα επιχειρησιακή ΣΣΕ που «υπογράφηκε» χθες σε τεχνική εταιρεία και ρίχνει τους μισθούς στα επίπεδα της ΕΓΣΣΕ, οι επιθετικές τακτικές μεγάλων και κερδοφόρων επιχειρήσεων (ΟΤΕ, Εμπορική Τράπεζα) για επιχειρησιακές ΣΣΕ από μηδενική βάση, η μη επέκταση και κήρυξη ως υποχρεωτικών των κλαδικών ΣΣΕ που έχουν υπογραφτεί και συσσωρεύονται στα συρτάρια του Υπουργείου Εργασίας, η πλήρης αποδυνάμωση και απαξίωση του θεσμού της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), οι εκβιαστικές μετατροπές σε ατομικές συμβάσεις, όλα αυτά είναι στοιχεία που προστίθενται σε μια πορεία πλήρους αποδυνάμωσης, διάβρωσης και εξαφάνισης του θεσμού της συλλογικής σύμβασης.

Οι εργαζόμενοι γίνονται έτσι βορά στην εργοδοτική πλεονεξία για τριτοκοσμικούς μισθούς και εργασιακές συνθήκες γαλέρας, με την Κυβέρνηση να πρωτοστατεί σε μια ρεβασινστική και χωρίς σταματημό επίθεση εναντίον του κόσμου εργασίας.

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, το θεμελιακό ερώτημα που ανακύπτει είναι:

Οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και των μεγάλων Ομοσπονδιών θα συνεχίσουν να βλέπουν ως απλοί παρατηρητές την κατεδάφιση αυτή;

θα συνεχίσουν να επιχειρούν επιμέρους μικροδιευθετήσεις κατά χώρο και κλάδο;

ή θα διαμορφώσουν άμεσα τις προϋποθέσεις οικοδόμησης ενός αποτελεσματικού και συντονισμένου μετώπου αντίστασης και υπεράσπισης των Συλλογικών Συμβάσεων με αγωνιστικές δράσεις μεγάλης κλίμακας;