Ουσιαστικά, το αποτέλεσμα αυτό κινήθηκε στα όρια των μνημονιακών δεσμεύσεων και η όποια κινητικότητα διαπραγμάτευσης αναπτύχθηκε, σταμάτησε μέχρι εκεί που όρισαν τις κόκκινες γραμμές η κυβέρνηση Σαμαρά, οι εργοδοτικές οργανώσεις με τον ΣΕΒ, αφού πήρε όσα ήθελε και με το παραπάνω από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, να αρνείται τώρα ακόμα και το ρόλο του κοινωνικού συνομιλητή με τα συνδικάτα.
Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μετά και από αυτή την εξέλιξη δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τί έχει συντελεστεί αυτά τα τρία χρόνια μνημονιακής επιδρομής.
Επιμένει να δικαιολογεί τις αδιέξοδες επιλογές της στο όνομα του ρεαλισμού και των μικρών αναχωμάτων, αδιαφορώντας ότι η επιλογή της αυτή έχει εξελιχθεί σε μια γραμμή διαδοχικών υποχωρήσεων, που μας έφτασαν μέχρι εδώ, με την ίδια να έχει εξελιχθεί σε μια ηγεσία που έχει ταυτιστεί με την ήττα και την καταστροφή.
Δείχνει να αγνοεί ότι έχει πληγεί ο πυρήνας του συστήματος συλλογικής αυτονομίας, που αποτελεί και το ισχυρότερο όπλο του ταξικού αγώνα.
Δείχνει να αδιαφορεί για το ότι έχει υπονομευτεί το έδαφος επάνω στο οποίο τα συνδικάτα μπορούσαν να αποχτούν υπόσταση, να οργανώνουν τη συλλογική τους δράση, τη συλλογική τους διεκδίκηση.
Προσπερνά ως μια επιμέρους λεπτομέρεια το γεγονός ότι απαγορεύουν στη ΓΣΕΕ ακόμα και να διαπραγματεύεται τους μισθούς των εργαζομένων.
Ότι πάνω από 1.100.000 εργαζόμενοι αμείβονται με ατομική σύμβαση.
Ότι το 80% των επιχειρησιακών συμβάσεων το 2012 υπογράφηκαν από συλλογικά μορφώματα (ενώσεων προσώπων), με τους εργοδότες ουσιαστικά να επανακαθορίζουν το ύψος των μισθών μέχρι εκεί που το επιλέγουν.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα που βάζουν τις συλλογικές συμβάσεις σε σκληρή δοκιμασία, που συντελείται η πιο βίαιη αναδιάρθρωση των μισθών, που διαμορφώνεται τελικά ένα μοντέλο εργασίας χωρίς προστασία και κανόνες, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επέλεξε για άλλη μια φορά να αποδράσει από τα δύσκολα, από τα επίδικα της περιόδου και περιορίστηκε σε μια λογική απλής διαμεσολάβησης και γραφειοκρατικής πρακτικής,, αφήνοντας τα πράγματα να εξελίσσονται με αυτόν τον καταστροφικό τρόπο.
Τι κάνουμε τώρα;
Υποστηρίζουμε:
Ότι χρειαζόμαστε μια νέα συμφωνία στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, στο επίπεδο των ομοσπονδιών, των εργατικών κέντρων και των σωματείων για να δημιουργήσουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας.
Ότι απαιτείται μια νέα επεξεργασμένη τακτική μάχης και διεκδίκησης για να ανακτήσουν τα συνδικάτα τη χαμένη τους διαπραγματευτική ικανότητα, για να αποτελέσουν οι συμβάσεις και πάλι τον καθοριστικό παράγοντα διαμόρφωσης των μισθών και των όρων εργασίας.
Δίνουμε τη μάχη παντού για υπογραφή συμβάσεων με την ουσιαστική κατοχύρωση των θεσμικών και οικονομικών όρων εργασίας.
Τα συνδικάτα δεν έχουν άλλο χρόνο. Αν θέλουν να δικαιολογήσουν το λόγο ύπαρξης τους μπροστά στις ιστορικές προκλήσεις που μας θέτει η ίδια η ζωή, θα πρέπει να αναμετρηθούν με τον πυρήνα των κυβερνητικών και μνημονιακών πολιτικών. Θα πρέπει να αναμετρηθούν με την απαίτηση για ριζοσπαστικές αλλαγές, για την ανάγκη επαναπροσανατολισμού της ΓΣΕΕ σε μια γραμμή που θα αντιστοιχείται μες τη νέα πραγματικότητα.
Η αναδημοσίευση της ειδησεογραφίας από εφημερίδες, έντυπα και ηλεκτρονικές σελίδες γίνεται για την ενημέρωση των αναγνωστών και δε συνεπάγεται την υιοθέτηση των απόψεων που εκφράζονται από την Αυτόνομη Παρέμβαση Ρεθύμνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου